Het zeeschuim langs de Nederlandse kust bevat PFAS (Per- en polyfluoralkylstoffen ). Dit blijkt volgens het RIVM uit metingen die de provincies Zeeland, Noord- en Zuid-Holland hebben laten uitvoeren.
Wat de aanwezigheid van PFAS in het zeeschuim betekent voor de gezondheid van de mens is nog niet duidelijk. De metingen in Nederland volgen op onderzoek in Vlaanderen naar PFAS in zeeschuim. Uit de metingen blijkt dat de concentraties PFAS in het Nederlandse zeeschuim vergelijkbaar zijn met die in Vlaanderen.
Zeeschuim vormt zich van nature als algen in zee afsterven, maar kan ook ontstaan door vervuiling in het water. Met name wanneer er sprake is van wind. Door deze afgestorven algen bevat zeeschuim meer eiwitten dan zeewater. PFAS verbindt zich aan deze eiwitten, waardoor zeeschuim veel meer PFAS bevat dan zeewater.
Het is onduidelijk wat concentraties PFAS in zeeschuim betekenen voor de gezondheid van bijvoorbeeld zwemmers, surfers of strandwandelaars. Dit komt omdat informatie over hoeveel zeeschuim mensen binnenkrijgen bij verschillende activiteiten in zee of langs het strand ontbreekt.
Er zijn geen gestandaardiseerde scenario’s om de blootstelling aan zeeschuim te kunnen bepalen en er zijn geen risicogrenswaarden voor PFAS in zeewater of zeeschuim. Daarnaast geeft het aantal beschikbare metingen nog geen goed beeld van hoeveel PFAS over het algemeen in zeeschuim voorkomt.
De provincies hebben op twee momenten monsters laten nemen van het zeeschuim, op in totaal 14 locaties aan de Nederlandse kust. Er was echter niet altijd voldoende zeeschuim aanwezig om te bemonsteren.
Dit alles maakt dat het op dit moment niet mogelijk is een wetenschappelijke uitspraak te doen over de blootstelling aan PFAS door contact met zeeschuim. Wel is het logisch dat blootstelling voorkomen kan worden door contact met zeeschuim te vermijden en goed te douchen nadat je in zee bent geweest.
Bron: RIVM
